Het leven op de campus

Van Irene die in de sloppenwijk moest zien te overleven naar presentaties en discussies in de campus in het noorden van Mumbai. Dit wordt waarschijnlijk het saaiste blogstukje van de reis. Maar zonder deze meeting waren wij niet hier op vakantie, dus hierbij een kleine update van het werkgedeelte in dit toch wel heel mooie stukje Mumbai.

Met 35 rupees (€0,50) op de teller van de rickshaw kwam ik zondagavond aan op de campus. Het Nederlandse team van 3 man was nu compleet en klaar voor het uitgebreide buffet dat voor ons klaarstond. Kiezen ging moeilijk met al dat lekkere eten en zo deed ik me te goed aan meerdere borden heerlijk maar pittig Indiaas eten. Ik kon mijn tranen nog maar net bedwingen. De rest van de avond werkte ik verder aan mijn slides. Al een paar dagen was ik wat gespannen: ik zou de volgende dag voor het eerst een presentatie geven over microgrids en de grote experts keken kritisch mee. 

Voor de geïnteresseerden die willen weten waar deze meeting over ging, kunnen dit in deze alinea lezen. Voor de anderen heb ik het advies: sla dit gerust over! Mijn PhD project en deze meeting gaan over microgrids, dit zijn kleine elektriciteitsnetwerken waaraan behalve energieverbruikende units (de consumers), ook kleine energieproducerende units zoals windmolens en zonnepanelen gekoppeld zijn. Dergelijke netwerken zullen sinds de opkomst van duurzame energiebronnen steeds vaker voorkomen. Omdat bij dit soort kleine netwerken de balans tussen vraag en aanbod van energie heel nauw komt, vergt het onder elke omstandigheid stabiel houden van microgrids een radicale aanpassing qua sensoren, controllers en stroomsoort (gelijkspanning of wisselstroom). Wij passen verschillende wiskundige technieken toe om de stabiliteit van microgrids te verbeteren en te analyseren. Een keer per jaar vindt er een meeting plaats met de onderzoekers van Mumbai, waar onze projectgroep een samenwerkingsverband mee heeft. Dit jaar was dat – ocht wat erg – weer helemaal in het verre India. 

De volgende dag was het dan zover. Ik presenteerde mijn resultaten en open vraagstukken en kreeg veel vragen van mijn Indiase collega's, wat op zich erg leuk is, ware het niet dat ze nauwelijks te verstaan waren. Mede daarom duurde het bijna een half uur langer dan verwacht. Mijn begeleider die ook mee was, vond het praatje goed en zo viel er een grote last van mijn schouders. 

Na het dagvullende programma vol presentaties en discussies, liep ik een rondje om het meer. Een bord waarschuwde voor een panter die vooral tijdens de nachturen actief was rond het meer. Dit weerhield mij er niet van een spectaculaire zonsondergang te zien bij het moeras. Even verderop dobberden mannen in rubberen banden. Ze waren aan het vissen. Ondertussen vlogen vleerhonden zo groot als albatrossen laag over het meer op zoek naar fruit. Heerlijk om weer terug te zijn in de tropen! Later op de avond nam de Indiase professor Surya ons mee naar een luxe Indiaas restaurant met onbeperkt buffet. Van alle gerechten was het toetje het lekkerst: Kulfi met Rabdi (uitspraak: rabri): een soort combi van gebak en ijs met een sausje van dikke melk en kaneel.  

Het programma op dinsdag was kort en eigenlijk niet heel boeiend. Na de lunch ging ik dan ook weer snel terug naar Irene, waar we samen nog één dagje hadden in de grote poppenkast genaamd Mumbai. Deze update volgt snel!